مثالي نوعي و متداول از يك قرارداد دو جانبه اين است كه شخص ( الف ) وعده فروش اجناسي را به شخص ( ب ) در ازاي تعهد شخص ( ب )به پرداخت مبلغ به شخص (الف ) مي دهد.
در اين حالت ، قرارداد دو جانبه مي باشد، زيرا به محض تبادل وعده ها ، قراردادي وجود خواهد داشت كه هر دو طرف را به ان ملزم مي نمايد .
در ارتباط با خدمات نيز روال به همين منوال مي باشد، بنابراين، در قرارداد بين شخص ( الف ) و شخص ( ب ) كه بر طبق ان شخص ( ب ) زمين شخص ( الف )را در ازاي مبلغ ٢٠٠ پوند در روز سه شنبه گود برداري نمايد ، قراردادي دو جانبه مي باشد.
حال فرض كنيد اين ترتيب كمي متفاوت باشد ، و شخص ( الف )به شخص ( ب )بگويد ، اگر تو زمين من را در روز سه شنبه هفته اينده گود برداري نمايي ، من به تو ٢٠٠ پوند مي دهم.
در اين حالت شخص ( ب )هيچ تعهدي ننموده است
اما مي گويد : مطمئن نيستم كه بتوانم اين كار را بكنم ، اما اگر انجام بدهم ، از دريافت مبلغ ٢٠٠ پوند خوشحال خواهم شد.
اين ترتيب دو جانبه نمي باشد.
در اينجا شخص ( الف ) خود را متعهد به پرداخت مبلغ ٢٠٠ پوند تحت شرايط خاصي قرار داده است، اما شخص ( ب )اصلا هيچ گونه تعهدي ننموده است.
او كاملا ازاد است كه تصميم بگيرد كه ايا مي خواهد زمين شخص ( الف )را گود برداري نمايد يا خير، و اگر صبح روز سه شنبه از خواب بلند شده و تصميم بر عدم انجام ان كار بگيرد، شخص ( الف )هيچ كاري در اين مورد نمي تواند انجام دهد.
اما اگر شخص ( ب ) تصميم بر انجام كار بگيرد ، اين عمل به منزله قبولي پيشنهاد شخص ( الف ) بر مبلغ ٢٠٠ پوند بوده و قرارداد شكل خواهد گرفت.
به علت داشتن چنين ماهيت يك طرفه اي ، اين ترتيبات به عنوان “قرارداد يك طرفه ” شناخته مي شوند.
اصطلاح ديگري كه در مورد اين مدل قراردادها به كار ميرود قراردادهاي “اگر” ( If” Contracts ” ) مي باشد.